Od roku 1962 obrazy Konrada Jarodzkiego eksponowane są na wystawach wrocławskich i ogólnopolskich, a ich reprodukcje były ozdobą czasopism rozpowszechnianych nie tylko w kraju, ale i za granicą. A jednak z wyjątkiem tych, którzy odwiedzają pracownię malarza, niewielu zna jego drogę twórczą. Od pierwszej indywidualnej wystawy prac artysty minęło już kilka lat, a oglądane na ekspozycjach zbiorowych płótna prezentowały tylko aktualnie rozwiązywane problemy plastyczne. Sposób myślenia, koncepcję oraz ideę przewodnią całej działalności można jednak poznać dopiero wówczas, kiedy porówna się ze sobą kompozycje z różnych okresów. Konfrontacja taka ujawnia wahania, niepokój twórczy lub dużą konsekwencję w realizowaniu programu malarskiego.

Dwa lata temu Muzeum Sztuki Aktualnej zorganizowało retrospektywną wystawę Konrada Jarodzkiego. Ekspozycja ta pokazała konsekwentny rozwój drogi artystycznej, której początek wyznaczały konstrukcje zwarte, a koniec – zupełnie rozbite. Destrukcja form była wówczas wynikiem wewnętrznego zróżnicowania elementów. Drążona od środka materia rozpadała się na wiele części i krążyła po powierzchni płótna w sposób przypadkowy.

Po raz pierwszy pisałem o twórczości Konrada Jarodzkiego w roku 1967, po raz drugi w 1969. Oba teksty towarzyszyły jego wystawom indywidualnym, z tym że jeden dotyczył pokazu retrospektywnego, drugi natomiast był związany z prezentacją kilkudziesięciu rysunków. Pierwsza z tych ekspozycji zamykała pięcioletni okres działalności artysty, następna otwierała zupełnie nowy etap. W tym czasie powstało kilka obrazów o cechach zbliżonych do początkowej fazy twórczości, ale nie było wśród nich żadnego, który zapowiadałby inną problematykę. Wspomniane rysunki zrobił bowiem Jarodzki w ciągu kilku tygodni i natychmiast zdecydował się na ich pokazanie.

Konrad Jarodzki jest malarzem w sensie tradycyjnym, pod którym to terminem należy rozumieć wierność wobec płaszczyzny obrazu oraz techniki, gdzie prym wiedzie farba i pędzel, choć nie są mu obce również inne środki wypowiedzi. On to przecież zrealizował koncepcję stojącą na pograniczu land artu i interwencji w zaistniały układ, rozwieszając w wąwozie oślepiającą na tle ciemnego otoczenia taśmę. W działaniu tym był zresztą wierny swym podstawowym założeniom. Nie formalnym, ostatecznie forma każdego dobrego dzieła jest wyłącznie sposobem wypowiedzenia pewnych treści. Taśma ta różniła się więc znacznie od jego obrazów wystawianych ostatnio w Zielonej Górze i Wrocławiu. Łączy ją jednak z nimi coś innego i bardziej istotnego: klimat niepokoju i pewnego paradoksu.

Zagadnienie, jakie postawił sobie Konrad Jarodzki w ostatnich cyklach swojej twórczości, to usiłowanie penetracji przestrzeni – materią. Metoda myślenia plastyka zbliża się tu do metody działania naukowca – wyjście do konkretu, od problemu przynajmniej częściowo zbadanego – aby bazując na istniejącej wiedzy, sięgać coraz głębiej, coraz dalej. Materia – coś, co jest nam dzisiaj w pewnym stopniu znane – stanowi ten czynnik, który pozwala penetrować nierzeczywistość – sferę tak jeszcze niekonkretną jak przestrzeń. W takiej metodzie zawiera się odwieczne dążenie człowieka – poznanie tajemnic wszechświata, poznanie sensu natury. Tu powstanie pytanie – do jakich granic istnieje możliwość i potrzeba tego poznania?

W roku 1963 Konrad Jarodzki wybiera pierwszy motyw swoich prac i precyzuje jego formę plastyczną. Motywem jest wizerunek głów, formą – graficzne płaszczyzny o jednorodnej lub przeciwstawnej barwie. Na neutralnej powierzchni płótna tworzą one prostą konstrukcję z przewagą pionów i poziomów. Rytmiczny układ ożywiają czasem linie krzywe, które dzielą większe pola na szereg części. W ten sposób forma głowy zostaje sprowadzona do ideogramu malarskiego – jest pretekstem, znakiem plastycznym o własnej, niezależnej od pierwowzoru treści.

W twórczości każdego nieomal artysty wyróżnić można okres krystalizowania się indywidualnego stylu. W wypadku Konrada Jarodzkiego okres ten przypada na lata 1963–1970. Nie popadając w zbytnią przesadę w ocenie wartości powstałych wtedy prac, odnotować należy ich niewątpliwe znaczenie w procesie badania powolnie narastających doświadczeń, których suma dopiero umożliwia realizację właściwego dzieła.

W roku 1963 Konrad Jarodzki wybiera pierwszy motyw swoich prac i precyzuje jego formę plastyczną. Motywem jest wizerunek głowy, formą – graficzne płaszczyzny o jednorodnej barwie lub barwach przeciwstawnych. Na neutralnej powierzchni płótna tworzą one prostą konstrukcję z przewagą pionów i poziomów. Rytmiczny układ ożywiają czasem linie krzywe, które dzielą większe pola na szereg części. W ten sposób forma głowy zostaje sprowadzona do malarskiego ideogramu. W latach 1963–1964 występuje on na obrazach artysty w postaci zgeometryzowanej. Jego kontury są podobne we wszystkich kompozycjach – wąskie, lekko cieniowane, o barwie kontrastującej z powierzchnią płótna. Potem artysta wprowadza pogrubioną fakturę, stosuje grę świateł i cieni, rozszerza małe płaszczyzny na cały obraz. Miejsce prostokątów zajmują nieregularne kształty o szerokich, po malarsku opracowanych zarysach.

Wśród artystów, których twórczość rozwijała się w kręgu Szkoły Wrocławskiej (1961–1967) i Grupy Wrocławskiej (1967–1976), jednym z najważniejszych jest architekt i malarz – Konrad Jarodzki. W różnych omówieniach nawiązuje się do niego, jednak rzadziej niż do tych, którzy, jak Józef Hałas i Alfons Mazurkiewicz, wypracowują spektakularne, malarskie struktury czy też, jak Jan Chwałczyk, Wanda Gołkowska, Jerzy Rosołowicz, Zdzisław Jurkiewicz, wchodzą w rejon sztuki pojęciowej.

Konrad Jarodzki należy do najważniejszych postaci w powojennych dziejach wrocławskiej uczelni plastycznej. Z jednej strony fakt ten wynika z rangi jego dokonań artystycznych, z drugiej zaś – z wielokierunkowego wpływu na kształt i tożsamość uczelni, z którą pozostawał związany przez wiele dekad.